KIM BYŁ WŁODZIMIERZ KOZŁO?

KIM BYŁ WŁODZIMIERZ KOZŁO?

W swym artykule poświęconym Czarnohorskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu, Autor – Jan Jarosiński pisze:

„W okresie świąt Bożego Narodzenia 1936 roku, po przezwyciężeniu trudności lokalnych zostało utworzone Zimowe Pogotowie Górskie TKN /Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa/  w Worochcie.  Kierownikiem Pogotowia, liczącego 22 stałych członków został inż. Włodzimierz Kozło.”

Kim był Włodzimierz Kozło? Jak potoczyły się jego dalsze losy?

Włodzimierz Kozło urodził się 9 listopada 1902 roku w Tryńczy. Do Szkoły Realnej uczęszczał w Jarosławiu.
W październiku i listopadzie 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu austriackich żołnierzy, a następnie zgłosił się do 4 pp Legionów Polskich i uczestniczył w odsieczy Przemyśla i Lwowa.

W stopniu kaprala, z Krzyżem Obrony Lwowa i Odznaką Orląt został zwolniony do cywila. W 1920 roku ponownie zaciągnął się do wojska i przeszedł szlak bojowy do bram Lwowa, w 1921 roku został definitywnie zdemobilizowany w stopniu ogniomistrz artylerii w 201 płk Małopolskich Oddziałów Armii Ochotniczej.

W 1924 roku złożył w Stanisławowie eksternistycznie maturę. W 1926 roku rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. W 1933 roku ukończył 3 letnie Studium Wychowania Fizycznego UJ. a w 1936 roku rozpoczęte wcześniej studia na Politechnice Lwowskiej, gdzie zdobył tytuł inżyniera budownictwa. Od 1922 roku był członkiem PTT- Oddział w Stanisławowie.
W czasie studiów pełnił funkcję wice prezesa AZS ds. sportu. Uprawiał czynnie takie dyscypliny jak: szermierka, boks, strzelectwo, kajakarstwo i narciarstwo. Uprawiał również turystykę górską w Bieszczadach i Czarnohorze.

W 1936 roku jako inżynier przeniósł się do Worochty, gdzie pełnił funkcję inspektora nadzoru nad budującymi się schroniskami w Czarnohorze i Gorganach. Równolegle był kierownikiem szkoły narciarskiej oraz rozbudowywanego biura obsługi ruch turystycznego PTT.

W 1936 roku został naczelnikiem Pogotowia KTT, a w jesieni 1937 roku, po ukończeniu na wiosnę kursu ratownictwa, został naczelnikiem Czarnohorskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego w Worochcie.

W 1939 roku, jako członek AK brał udział w przemytach kurierów i ludzi zagrożonych za granicę Guberni.
W 1943 roku udało mu się uciec z rodziną do Lwowa, skąd w styczniu 1945 roku został po denuncjacji wywieziony na roboty do kopalni Donbasu.
12 października 1947 roku został z niej zwolniony i po 6 miesiącach tułaczki wrócił do Lwowa.

W 1959 roku w ramach repatriacji powrócił do Polski i osiedlił się w Rzeszowie. Od 1961 roku do emerytury w 1972 roku pracował jako pedagog w Technikum Budowlanym w Rzeszowie. Był znanym krajoznawcą i opiekunem zabytków. Na Jego szczególną uwagę zasługiwał „stary cmentarz” w Rzeszowie.

Zmarł nagle, 28 sierpnia 1996 roku w Rzeszowie.

opracował:  Jan Jarosiński

starszy ratownik senior – Grupa Bieszczadzka GOPR