Wiesław Marcinkowski – Pożegnanie i Wspomnienie
W słoneczny piątek 29 stycznia 2016 roku, odprowadziliśmy na miejsce wiecznego spoczynku honorowego Członka GOPR Wiesława Marcinkowskiego. Rodzina na miejsce Jego pochówku wybrała mały cmentarz parafialny w Dąbrowicy. Miejsce, z którego widać górną krawędź Wielkiego Stawu i Śnieżkę.
Spoczywa więc Wiesław w miejscu godnym pierwszego ratownika zawodowego Sudeckiej, a potem Karkonoskiej Grupy GOPR.
W tej ostatniej drodze towarzyszyły Jego Rodzinie poczty sztandarowe Grup regionalnych GOPR i szkół imienia Ratowników Górskich. Ceremonię żałobną prowadził razem z proboszczem Dąbrowicy kapelan Grupy Karkonoskiej, ksiądz Michał Gołąb. A nim trębacz zagrał „ciszę” przemawiał prezes Grupy, kolega Mirosław Górecki, który przypomniał drogę życiową Wiesława od 1952 roku aż po ostatnie dni, kiedy zainicjował powstanie stowarzyszenia seniorów ratownictwa górskiego.
Dla pełnego przypomnienia życiorysu naszego Kolegi przytaczamy tekst z książki wydanej na pięćdziesięciolecie Grupy Karkonoskiej, napisany przez Jego Córkę, Panią Małgorzatę Marcinkowską.
Wiesław Marcinkowski urodził się w 1931 r. w Myszkowie k. Zawiercia. Ojciec, przedwojenny policjant, w czasie okupacji żołnierz AK, po wojnie postanowił osiąść na ziemiach zachodnich i w 1945 roku rozpoczął pracę w Starostwie Powiatowym w Jeleniej Górze.
W 1946 roku dołączyli do niego synowie wraz z matką. Wiesław, zafascynowany górami, rozwijał swoje zainteresowania jako harcerz, szybownik i turysta. W 1947 r. na zimowisku harcerskim w Karpaczu po raz pierwszy założył narty. Umiejętności doskonalił następnie w sekcji narciarskiej K.S. „Związkowiec” z Jeleniej Góry. Po latach sam został instruktorem narciarstwa.
W marcu 1949 roku uległ wypadkowi narciarskiemu w Żlebie Slalomowym w Kotle Małego Stawu. Pomocy udzielili mu koledzy, którzy zwieźli go do Karpacza, korzystając ze sprzętu udostępnionego przez kierownika schroniska „Samotnia” – apteczki, szyny i drewnianej „łódki” transportowej. I takie to było pierwsze zetknięcie Wieśka z „ratownictwem”.
Wiosną 1952 r. rozpoczęła się jego przygoda z przewodnictwem górskim.
Ukończywszy kurs, zaczął prowadzić wczasy wędrowne przez Góry Izerskie, Karkonosze i Rudawy Janowickie. W grudniu 1952 r. ukończył w schronisku „Samotnia” kurs ratownictwa górskiego zorganizowany przez TOPR. Na zebraniu założycielskim SOPR-u wybrano go sekretarzem Zarządu. Już w sezonie zimowym 52/53 pełnił dyżury ratownika w schroniskach PTTK „Samotnia” i „Na Hali Szrenickiej” i jako pierwszy z ratowników sudeckich razem ze Stanisławem Misiorem w dniu 26.12.1952 r., udzielili pomocy poszkodowanemu narciarzowi. Była to pierwsza odnotowana interwencja z transportem nowo powstałego SOPR-u.
W kwietniu 1953 r. Wiesław został powołany do wojska. Służbę pełnił w Batalionach Pracy, jako górnik, w kopalni węgla w Dąbrowie Górniczej. Była to kara wymierzona przez socjalistyczną ojczyznę, za bohaterską postawę Ojca, Adama Marcinkowskiego, który przez całą okupację walczył w szeregach AK o niepodległą Ojczyznę.
Wiesław miał szczęście, bo przeżył dwa lata pracy pod ziemią, w niezwykle niebezpiecznych warunkach. Mimo kary za postawę Ojca, Wiesław głęboko pielęgnował Jego pamięć. Wiktor Szczypka opowiada, że kiedy dawał mu do sfotografowania klepsydrę zawiadamiającą o śmierci Adama Marcinkowskiego, oczy zwilgotniały mu, jakby Ojciec zmarł wczoraj, a nie czterdzieści lat temu.
Od kwietnia 1955 po powrocie z wojska wrócił do pracy w SOPR, jako ratownik.
W 1962 r. został powołany na stanowisko Zastępcy Naczelnika, a następnie w 1968 r. na Naczelnika Grupy Sudeckiej GOPR.
W 1973r. zwolnił się z pracy zawodowej w GOPR, pozostając nadal – aż do późnych lat swojego życia – ratownikiem ochotnikiem.
W czasie swojej wieloletniej działalności Wiesław Marcinkowski był członkiem Zarządu Głównego GOPR, członkiem zarządu Grupy Sudeckiej oraz Przewodniczącym Rady Grupy Karkonoskiej. Posiada stopień starszego instruktora ratownictwa górskiego.
Za działalność w GOPR został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką GOPR, Odznaką Honorową za Zasługi dla Ratownictwa Górskiego, Złotą Odznaką PTTK i innymi odznaczeniami. W roku 2002 przyznano mu tytuł Honorowego Członka GOPR.
Aktualizacja: 23 czerwca 2020
