WYCIE NA FACEBOOKU
W ubiegłym tygodniu Facebook zdominował post pt. „ Leżałam z twarzą w śniegu wyjąc z bólu”. Prawie na każdym portalu, m.in. TVN24, Tygodnik Podhalański, Sądeczanin.info wyskakiwał ten post spychając na dalszy plan pandemię i inne bieżące nieszczęścia.
Autorką postu jest młoda kobieta, która jadąc na snowboardzie na stoku w Białce Tatrzańskiej, zderzyła się z kilkunastoletnim narciarzem doznając urazu kręgosłupa. Opisuje dokładnie wypadek i w swoim przekonaniu o całkowitej winie chłopca, który po zderzeniu oddalił się z miejsca wypadku, prosi o pomoc w jego identyfikacji.
Załącza nagranie z monitoringu obrazujące dokładnie przebieg wypadku, a także epatujące fotki ze szpitalnego łóżka, wzbogacone o zdjęcia RTG i zdjęcie ran pooperacyjnych na plecach.
Pod każdym z tych postów ukazały się tysiące komentarzy, głównie skupiających się na wskazaniu sprawcy wypadku i oceniających tego rodzaju twórczość internetową.
Jako biegły sądowy w zakresie bezpieczeństwa w górach nie chciałbym wypowiadać się na forach publicznych na temat przyczyn i sprawcy wypadku, ale należałoby zwrócić uwagę na inną niezwykle ważną rzecz, a mianowicie postępowanie w razie takiego zdarzenia na stoku.
Otóż, jak wynika z opisu poszkodowanej, po urazie kręgosłupa zeszła pieszo ze stoku z pomocą bliskiego (!), który odwiózł ją samochodem do szpitala w Nowym Targu. Zabrakło zabezpieczenia miejsca wypadku, nieruszania poszkodowanej i przede wszystkim zawiadomienia TOPR, który dyżuruje na tamtejszych stokach i który z pewnością po unieruchomieniu rannej przetransportowałby ją śmigłowcem do szpitala.
Został tu popełniony kardynalny błąd, który mógł skutkować skazaniem młodej kobiety na wózek inwalidzki do końca życia. Ponoć, gdy uświadomili im to w szpitalu, tłumaczyli, że nie wiedzieli o tym.
Na kanwie tego wydarzenia należy zadać pytanie, czy wśród ok. 5 mln Polaków uprawiających narciarstwo jest powszechna świadomość odnośnie prawidłowego udzielania pomocy na stoku narciarskim? W moim wieloletnim przekonaniu absolutnie nie, a opisywany przypadek tylko to potwierdza.
Zarówno GOPR, jak i TOPR przykładają niezwykłą wagę do profilaktyki i organizują często powszechne szkolenia i akcje kierowane do osób już od wieku dziecięcego. Ale same organizacje ratownicze nie rozwiążą problemu.
Potrzebna jest powszechna świadomość u uprawiających narciarstwo, a tu pierwsze skrzypce powinni grać organizatorzy szkoleń narciarskich i oczywiście sami instruktorzy, bo znakomita większość przyszłych narciarzy z takich szkoleń korzysta ucząc się podstaw jazdy na nartach bądź snowboardzie. A czy tak wszędzie dzieje się, to już pozostawiam pytanie otwarte.
